Geen spoor van postmodernistisch neuroticisme te bekennen in deze debuutbundel van Waldo Sinestra.
De gedichten in Ommekeer stellen de mens – om het met de wijsgerige antropoloog Helmut Plessner te zeggen – excentrisch gepositioneerd in het midden van de wereld. De gedichten verhalen over geschiedenis waaraan geen sterveling ooit omheen kan komen. Zij vertellen over het persoonlijk leven in een maatschappij die nog zoveel aan humaniteit te winnen heeft, maar misschien wel op het punt staat zich opnieuw op grote schaal in barbarij te verliezen. Natuurpoëzie dringt door in haar verzen en dringt zich op uit haar taal.
De dichter daagt de lezer uit zich te identificeren met en zich te engageren voor de mens overal waar hij of zij een geknecht, onderdrukt of onwaardig leven leidt.
