Ladders van schuim | Jan P. Meijers

"Ladders van schuim is een coming of age roman over het bijeen proberen te brengen van hoofd en hart, opvoeding en verliefdheid."

Als kind neemt Peter Bolder zich voor zijn moeder nooit meer teleur te stellen. Heilig gelooft hij in haar ideaalbeeld van de liefde. Het is er één of geen. Zijn moeder blijft dan ook in zijn hoofd meekijken als hij de eerste stappen zet op het liefdespad. Geschreven in de traditie van het persoonlijke verhaal met een scherp oog voor detail, volgt de lezer de ervaringen van Peter in de tijdgeest van de jaren 80.

“In Ladders van schuim is iemand aan het woord met een vaste schrijfhand, iemand die het verhaal voor zich ziet en dat in beelden weet te vangen, dat is de indruk die ik krijg van het verhaal. […]  Prima schrijfstijl.”
Jowi Schmitz (auteur/docent)

 

Fragment:

'Vanmiddag heb ik al je boeken gekaft,' zei mijn moeder. Ze haalde wasgoed van de lijn en schoof met haar voet het emmertje mee waarin ze de knijpers liet vallen.

'Mam, waarom heet het de brugklas?'

'Het is een schakelklas, las ik in het schoolboekje. Je kiest pas later.'

'Kiezen waarvoor?'

'Tussen de havo en nog iets, een moeilijk woord. Ik weet het even niet. Lust je een waterijsje?'

'Ja, lekker.'

Ik pakte het emmertje, volgde mijn moeder de keuken in en wilde haar vragen waarom er bij het gymnasium geen brugklas was en waarom ik moest blozen op het strandje, maar ik hield mijn mond.

Mijn moeder legde het wasgoed op het aanrecht en moest hard trekken om het vriesvakje in de ijskast open te krijgen. Ze gaf mij een raket en nam er zelf ook een. Het papiertje bleef even hinderlijk aan het ijsje plakken, daarna brandde de rode punt van de raket tegen mijn verhemelte. Ik zoog warme lucht naar binnen om het te verzachten.

'Koud, hè,' zei mijn moeder, haar ene oog ging trillend open en dicht.

'Mam, je knipoogt.'

Ze glimlachte, haar lippen waren rood van het ijs en ik nam me voor: later zal ik alles vragen.