Het amalgaam van de tijd
De tand des tijds, de slijtage door en aan het leven toegebracht, de opvulling met het amalgaam om het leven nieuwe kracht te geven. Zo zie, voel en beleef ik de gedichten die Ingrid Lenaerts in deze bundel heeft bijeen gebracht. Het toch veelal onprettige gevoel van het ‘bij de tandarts te moeten zitten’ houdt me echter geen seconde bezig: daar zijn deze gedichten met oog voor details veel te prettig voor.
Het amalgaam voelt niet als een zware vulling in een holle kies, maar is beschouwend, soms licht als de wind, met de warmte van de zon, soms ook zo krachtig als de woeste golven van de zee, dan weer met veel emoties, maar nimmer voelde ik me gedwongen tijdens het lezen op mijn horloge te kijken.
Het amalgaam dat Ingrid ons met deze bundel toedient is vaak verfijnd, diepzinnig, verkwikkend, als ballades van het leven. Eigenlijk, vind ik, zou je net zo goed kunnen spreken van gouden tanden, want het zijn stuk voor stuk juweeltjes.
Deze bundel is bijeengebracht vanuit verschillende tijden, met als leidraad vier elementen uit het dagelijkse leven die Ingrid blijven boeien. Vandaar dat het boekje ook in vieren is ingedeeld: zon, tijd, wind en zee, waarbij de zee het uiteindelijk wint: daar haalt ze de meeste inspiratie uit, het boeit haar steeds opnieuw. Mij boeit haar hele oeuvre.
Berna Datema
